Hayatta bazı cümleler vardır; hep dua niyetine söylenir. “Allah evlat acısı göstermesin…” İşte o dua, duaların en başı, en büyüğü. Çünkü evlat acısı, tarif edilemez bir yangın, kelimelere sığmayan bir imtihandır.

Bugün o imtihanı en ağır haliyle yaşayan bir isimden bahsetmek istiyorum: Lütfü Yücelik.

Memleketi için ömrünü harcamış, ülkesine hizmeti şiar edinmiş, insan sevdalısı, gönlü büyük bir adam… Bir baba, ama aynı zamanda bir lider, bir dost, bir ağabey. Hayatın yükünü göğsünde taşırken, bir de evlat acısını sırtladı.

İlk evladı, daha liseli yıllarında toprağa düştü. Gençliğin en güzel çağında, gencecik bir fidan gibi soldu. O gün Lütfü amcanın bir omuzu düştü. Yüreği yanık, gözü yaşlı ama sabırla devam etti hayata. Çünkü o, ailesine, memleketine, ülkesine sorumluluk duyan güçlü bir babaydı.

Aradan yıllar geçti. Derken bir gece… Telefon çaldı. O ses, o haber, kalpleri paramparça etti. Ankara’dan gelen acı haberdi bu: Fatih Yücelik, elim bir trafik kazasında hayatını kaybetmişti.

İnanmak istemedik. Duaya sarıldık:

“Allah’ım, yanlış olsun… Ne olur yaralı olsun… Ayağı kırılsın, kolu kırılsın, acı çeksin ama ölmesin…”

Ama kader hükmünü vermişti. Acı haber doğruydu.

O an dizlerimizin bağı çözüldü, yıkıldık. Kimimiz ağladı, kimimiz sus pus oldu. Ama hepimiz aynı duyguyu yaşadık: tarifsiz bir yıkım.

Gece yollara düştük Ankara’ya, son görevimizi yapmak için Fatih Başkan’a…

O gece gözyaşları sel oldu. Tabutunun başında annesi oğlunun ismini öperek ağladı, “Oğlum!” diye inledi. Kardeşi, “Gardaşım!” diye hıçkırıklara boğuldu. Eşi, çocukları, sevenleri, dostları, arkadaşları, iş arkadaşları… Herkes hüngür hüngür ağladı. İnsan sevdalısı bir yüreğin ardından gözyaşı dökmemek mümkün müydü?

BAŞKAN DÜZGÜN: TPF AKADEMİ AÇILACAK

Hoca helallik istediğinde ise herkes tek bir ağızdan, titreyen seslerle cevap verdi:

“Anamızın sütü gibi helal olsun!”

Fatih Yücelik, ardında iz bırakmış bir insandı. Gönlüyle, samimiyetiyle, memleket sevgisiyle tanındı. İnsanların kalbine dokunmayı bilen, tebessümüyle yürekleri ısıtan, çalışkan, dürüst ve mütevazı bir insandı. Ömrü kısa oldu belki, ama bıraktığı izler çok derin…

Ve işte o gece, Lütfü amcanın ikinci omuzu da düştü. Bir baba için en ağır imtihanı yaşadı: İki evladını da kendi elleriyle toprağa vermek. Düşünün… Ne büyük bir sabır, ne büyük bir sınav.

Bizler için geriye kalan tek şey dua oldu:

“Rabbim, Fatih Başkan’ın mekanını cennet eylesin. Onu sevdikleriyle buluştursun. Biz ondan razıydık, Allah da ondan razı olsun.”

Ve yine dualarımız Lütfü amca için… Rabbim, bu büyük imtihanda ona güç versin, sabır versin. Eşi, annesi, çocukları, kardeşleri, sevenleri için kalplerine dayanma kudreti ihsan etsin.

Çünkü bu acıya hiçbir yürek dayanmaz. Ama biz inanıyoruz ki, Fatih Başkan tertemiz bir kalple, güzel bir ömürle aramızdan ayrıldı. Rabbim, onu cennetinde ağırlasın.

Rabbim, Fatih Başkan’a rahmet eylesin, ailesine sabır ihsan eylesin.